Dit wordt voor ons allen, die met de Emmaüsparochie begaan zijn, een pijnlijk bericht. Sinds vorige week heeft onze priester Vincent Duyck het priesterambt verlaten. Hij hield eraan om zijn beslissing zelf mee te delen en toe te lichten. Onderstaande tekst werd vorige weekend ook voorgelezen in de kerken van onze Emmaüsparochie.
Vrienden,
het is wat vreemd – ook voor mezelf – om jullie via deze weg aan te spreken. Helaas had ik niet de mogelijkheid om jullie allen persoonlijk op de hoogte te brengen. Vandaar deze wat formele mededeling. Hiermee wil ik klaarheid scheppen over de persoonlijke beslissing die ik in de voorbije tijd heb genomen. Op deze manier wil ik er eerlijk en open over communiceren.
Begin dit jaar heb ik voor mezelf beslist dat ik niet langer de taak van priester op mij kan en zal nemen. Deze beslissing is er niet zomaar, eensklaps, gekomen. Er zijn enkele jaren van zoeken en worstelen, van gesprekken en twijfelend aftoetsen aan vooraf gegaan. De reden waarom ik mijn functie als priester neerleg is tweevoudig: ten eerste heb ik ervaren dat mijn eigen spiritualiteitsbeleving in de voorbije jaren sterk veranderd en geëvolueerd is. Ik voel me al langere tijd niet meer thuis in de rol van voorganger en priester binnen de katholieke kerk. Als je gedurende enkele jaren ervaart dat je er zelf niet langer gelukkig in bent, is het volgens mij niet zinvol om die rol nog langer op je te nemen.
Ten tweede, heb ik ook in mijn persoonlijk leven veel verandering en evolutie mee gemaakt. Ik heb ervaren dat ik niet langer gelukkig kan zijn binnen het verplichte celibaat. Dit alles heeft me duidelijk gemaakt dat ik beter een duidelijke en eerlijke beslissing nam. Zowel voor mezelf, mijn omgeving als de Emmaüsparochie.
Begin februari ben ik naar het bisdom gestapt om mijn beslissing mee te delen. Ook met Carlos had ik er gesprekken over. Ik wou hen voldoende vroeg inlichten, zodat de voorbereidingen rond mijn ontslag en mogelijke opvolging al konden gestart worden. Ik wou zo vermijden dat de organisatie van het volgend werkjaar op de één of andere manier gehypothekeerd zou worden.
Tegelijk gaf ik er ook aan dat ik, in de mate van het mogelijke, het huidige werkjaar wou afwerken zodat ik mijn afspraken en engagementen nog kon afronden. Het was ook mijn wens om over mijn beslissing zo snel als mogelijk duidelijkheid te scheppen en waar mogelijk al taken door te geven. Dit bleek echter niet haalbaar. Het werd duidelijk dat ik – eenmaal het nieuws over mijn beslissing bekend zou worden – onmiddellijk ontslag zou moeten nemen. Dat is ook de reden waarom mijn beslissing nu pas, na de eerste communievieringen, bekend gemaakt wordt. Het is ook de reden waarom ik tot nu toe slechts een heel beperkt aantal mensen heb ingelicht over mijn beslissing.
Ik besef heel goed dat dit geen eenvoudige beslissing is, met heel wat gevolgen voor mezelf, mijn omgeving en voor jullie, de vele tochtgenoten in de Emmaüsparochie. Tegelijk ben ik er van overtuigd dat het voor mij de enige, juiste beslissing is.
De voorbije maanden zijn voor mezelf dan ook bijzonder intens en bewogen geweest. Het feit dat ik mijn beslissing gedurende maanden met niemand van jullie kon delen, heeft het uiterste van mij gevraagd. Ik ben dan ook echt toe aan een tijd van rust. Mijn beslissing brengt overigens ook praktische gevolgen met zich mee: ik zal op heel korte termijn verhuizen uit Sint-Andries. Ik zou jullie dan ook willen vragen om in de komende tijd mijn privacy en nodige rust te respecteren. Ik begrijp dat velen van jullie vragen zullen ervaren bij mijn beslissing maar het is voor mij niet haalbaar om op dit moment alle vragen te gaan beantwoorden.
Tot slot wil ik jullie wel nog het volgende vertellen: ik kijk met ontzettend veel dankbaarheid terug op wat jullie voor mij betekend hebben in de voorbije jaren. Ik ben heel dankbaar voor de warme steun en de nabijheid, voor de vele bemoedigende contacten en gesprekken, de aangename samenwerking met de vele collega’s en medewerkers, voor alles wat we samen mochten realiseren. En ik blijf uiteraard steeds voor jullie, voor de Emmaüsparochie supporteren, al zal het nu vanop een afstand zijn.
Met hartelijke en vooral dankbare groeten,
Vincent
Dit bericht zal velen van ons pijn doen. Maar er moet meer zijn dan dat alleen. Er is bij ons een diep respect voor de keuze die Vincent gemaakt heeft, en begrip voor de innerlijke strijd die daarmee gepaard ging. Er is ons respect voor de openhartige eerlijkheid waarop hij die aan ons verwoordt.
En er is zeker ook onze diepe dankbaarheid voor de tochtgenoot die hij was gedurende de voorbije acht jaren. Het waren schitterende jaren als goede collega, als enthousiaste priester en voorganger, als gedreven begeleider van mensen en groepen. Hij deed het altijd met veel creativiteit, een dosis humor, verrassende verwoording van zijn zoeken naar spiritualiteit en met een taal die ons geloofsverhaal midden in de huidige tijd plaatste en herkenbaar maakte.
We zullen hem missen: zijn collega’s, medeteamleden, de mensen uit zijn werkgroepen, en de vele vrienden die hij hier gemaakt heeft. Maar wij willen Vincent alle goeds toewensen in zijn verder leven.
Vincent, bedankt voor alles. En weet: uit het oog, niet uit te hart.
Intussen heeft het bisdom beloofd actief op zoek te gaan naar versterking voor onze Emmaüsparochie. De vakantietijd die eraan komt, wordt ongetwijfeld een tijd van druk overleg.
Carlos en het hele Emmaüsteam