Het blijkt niet zo simpel te zijn om uit te leggen wat Pasen in 2018 nog kan betekenen.
Tussen paashazen en skivakanties door is er nog weinig plaats voor een invulling die gelinkt is aan de oorspronkelijke betekenis: de verrijzenis van Jezus Christus. In de gewone kranten en tijdschriften krijgt het geloof, en zeker het katholieke geloof, amper nog aandacht. Onze stem klinkt er amper nog. Misschien is dat ook onze schuld. Affaires van de laatste jaren hebben ons bang gemaakt en wij zijn ons gaan terugtrekken in ons eigen wereldje. Onze maatschappelijke relevantie is uitgeveegd door mensen die niets liever hebben dan dat wij er helemaal mee ophouden. En al te vaak hoor je gelovigen en kerkleiders zich daarbij neerleggen, met de gedachte: het is nu eenmaal zo, de mensen geloven niet meer…
Pasen, zeg je?
Tja, als we de boodschap op de kerk toepassen, kan er inderdaad alleen maar een opstanding komen. Maar over de manier waarop bestaat geen eensgezindheid. Sommigen hopen heel hard alles terug te draaien zoals het vroeger was om daar dan opnieuw de stralende monstranskerk uit te puren waar kerken vol zaten en de kerk zo klerikaal was als wierook.
Nee bedankt…
Anderen hopen alles overboord te gooien en in het diepst van hun gedachten een eigen kerk te maken waar niet Jezus centraal staat maar wel hun eigen persoon en imago. Succes als een korte brand die zeer warm en sympathiek is, maar zonder inhoud en rap uitgedoofd.
Nee bedankt…
Wat dan wel…?
Mag het een opstanding zijn voor veel mensen…
Is het je ook al opgevallen dat heel onze paasgedachte gebouwd is op iets dat er ‘niet meer is’: het lege graf… De eerste en voornaamste vaststelling van de vrouwen ’s morgens aan het graf was: ‘Hij is er niet meer…’. De dode Jezus is weg. Verschwunden. Afwezig. Foetsie.
De dood is niet meer te zien, niet meer te ruiken (want dat stinkt,… dood)
Maar daar waren wij niet bij. Geen bewijzen van… behalve wat er achteraf over verteld is… mensen die het meegemaakt hebben… Zij konden er niet over zwijgen.
Er was niets meer te zien. Daarop is ons geloof gebaseerd… en daar zijn we heel blij mee.
Ik denk dat die vreugde zo groot is als de mens die na een kankerbehandeling hoort van de dokter dat er in haar bloed niets meer te zien is, dat de lelijke kankercellen weg zijn… Da’s een verrijzenisverhaal…
Zo moeten de vrouwen aan het graf en de leerlingen zich op paasmorgen ook gevoeld hebben.
Het kind dat thuiskomt van school en op zijn rapport geen rood heeft, geen slechte punten…
De verslaafde die al enkele jaar droog staat, geen nood meer aan drank of drugs…
De man die geen sigaretten meer koopt… de vrouw die niet meer koopt om te kopen… De bankrekening die niet meer in het rood gaat… Het gezin dat geen aanmaningen meer krijgt om te betalen…
De vrouw die niet meer bang is als haar man later thuiskomt, omdat het vertrouwen in de relatie hersteld is… Pasen hoor!
Het slachtoffer dat na lange revalidatie de krukken niet meer nodig heeft om te stappen… De vluchteling die niet meer bang is maar een thuis maakt…
Pasen is het verhaal vandaag van Jezus die met deze mensen meetrekt. Een tochtgenoot en lotgenoot… die in zijn leven meevoelt met alle miserie en telkens, bij monde en daden van andere mensen. Hij kiest om te leven, voluit, met open vizier…
En wij kunnen dat!
Niet meer bang, niet meer angstig, niet meer in het donker…
Opstaan, leven, voluit meedoen, gaan, rechtop,…
Omdat het goed is! Omdat je leeft!
En als ook wij nu niet meer zwijgen, dan wordt het misschien Pasen.
pastoor Filip Vanbesien