“Er was iemand ziek, een zekere Lazarus.” Zo begint het verhaal.
Hij was een vriend van Jezus. En zijn zussen, Martha en Maria, zorgden voor hem.
Lazarus heeft vele gedaanten op onze dagen: zovele zieken, op alle gebied…
Stuk voor stuk droevige verhalen van mensen uit wie het leven wegvloeit.
Maar er is ook het mooie verhaal van hen die zich hun lot aantrekken.
Zoals zijn beide zussen, die ook voor Lazarus ten beste spreken bij Jezus…
De Martha’s en Maria’s leven ook onder ons:
mensen die zorg dragen voor hen die leven in de schaduw van de dood.
Ik denk aan allen die zieken verplegen,
aan de hulpverleners in alle vormen van welzijnswerk,
en aan de onmacht die zij vaak ervaren…
En dan is er Jezus zelf.
Hij weent om Lazarus, zijn vriend die al drie dagen in het graf ligt.
Tot hiertoe had Jezus al veel mensen genezen.
“Als u hier geweest was, zou mijn broer niet gestorven zijn!”
Had hij niet kunnen zorgen dat hij niet doodging?
Hij heeft toch de ogen van de blinde geopend!”
Maar nu is er een grens overschreden: Lazarus is gestorven!
De evangelist Johannes schrijft geen reportage van wat dan volgt.
Hij laat ons delen in zijn geloofservaring van de verrezen Christus.
De verrijzenis is geen wonder dat de dood zou omzeilen.
Jezus is wel degelijk gestorven.
In zijn gesprek met Martha en Maria plaatst Jezus de dood helemaal niet tussen haakjes.
Hij zegt: “Ik ben de verrijzenis en het leven.”
Hij voegt er niet aan toe: “Wie in Mij gelooft, zal niet sterven…”,
maar wel: “Wie in mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven.”
Op weg naar Pasen willen we ons geloof in de verrijzenis voeden.
God staat borg voor de overwinning van het leven en de liefde.
Mocht Hij door ons broederlijk delen en ons bevrijdend handelen
velen losmaken uit de knellende band van alles wat hen belet
open, vrij, gelukkig en dankbaar te leven…
(bij Joh. 11)
Paul