‘En ik zeg jullie: heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen, alleen dan zijn jullie werkelijk kinderen van je Vader’.
Als je bij die woorden van Jezus blijft stilstaan lopen de koude rillingen over je rug.
Dit is toch een onmogelijke opdracht! Het is al moeilijk genoeg om iemand die je diep gekwetst heeft gewoon te negeren en niet in de tegenaanval te gaan. Hoe kan je dan in ’s hemelsnaam je vijand lief hebben?
Jezus brengt ons met deze woorden eigenlijk tot een dieper inzicht. Hij verruimt onze kijk op de mens rondom ons en dit heel specifiek in diegene die wij als onze vijand beschouwen.
Hij doet ons kijken naar de mens achter de vijand, een mens met angsten, frustraties en agressie.
Evenzeer is dit een mens getekend door zijn opvoeding, opleiding, zijn verleden.
Hoe is die mens zo kunnen worden? Soms zo ontzettend gruwelijk dat het je doet kokhalzen!
Om die mens als je naaste te kunnen zien dat is echt wel een brug te ver!
En toch… als je voorbij je eigen woede en frustraties ten opzichte van die mens kunt kijken ben je al een heel eind op weg. Je naaste liefhebben als jezelf houdt ook in dat je best heel kwaad kunt zijn op een ander, zoals je ook heel kwaad kunt zijn op jezelf om je eigen stommiteit.
De opdracht van Jezus houdt niet in dat je slap moet reageren op misstappen, en misdrijven van medemensen. Ook Jezus sloeg met een zweep de tollenaars en de kooplui de tempel uit.
Had Hij ze lief? Zeker! Pikte hij hun verkeerd gedrag ? Nee!
God veroordeelt niet de mens wel zijn misstappen. Maar bij Hem is er steeds die nieuwe kans!
Bij God horen barmhartigheid en gerechtigheid. “Rechtvaardigheid zonder barmhartigheid is wreedheid; barmhartigheid zonder rechtvaardigheid is ontwrichting” (Thomas van Aquino).
(bij Mt 5, 38- 48)
Christine