Johannes de Doper is eigenlijk een heel uitdagende figuur. ‘Een speciaal geval’, dat is zeker! Hij is een asceet. Eet sprinkhanen en wilde honing en gaat gekleed in kameelhaar met een leren gordel om zijn lichaam. Hij komt uit de woestijn vol energie en spreekt de mensen aan, roept op tot hoop.
Hij straalt die hoop uit, probeert mensen wakker te schudden.
“Na mij komt Hij die sterker is dan ik!” en hij gelooft er rotsvast in.
Nutteloos? Vechten tegen de bierkaai?
Neen, ze komen van overal, luisteren en stilletjes aan groeit die hoop ook bij hen. Die hoop die zich als een licht verspreidt en anderen meetrekt.
Johannes de Doper roept ook ons op om onszelf onder de loep te nemen.
Hoe is het gesteld met dat licht in ons? Klein en zwak of helder en sterk?
Hij spoort ons aan om vol te houden en te durven geloven dat de hoop zich kan voortplanten via ons, kleine mensen. In ons hart moet diezelfde overtuiging blijven leven zoals bij Johannes de Doper “Na mij komt Hij die sterker is dan ik!” Hij gelooft er rotsvast in. Waarom wij dan niet?
Ik was moe, uitgeput en ontmoedigd,
de last van het leven werd me te zwaar,
en ik vergat “na mij komt Hij, die sterker is dan ik!”
Ik was angstig en nergens vond ik mensen
om mijn diepste gevoelens te vertellen
en ik vergat “na mij komt Hij, die sterker is dan ik!”
Ik was teleurgesteld door de onverschilligheid
en oppervlakkigheid om me heen
en ik vergat “na mij komt Hij, die sterker is dan ik!”.
Ik was machteloos en zonder kunnen
Tegenover de grote nood in de wereld
en ik vergat “na mij komt Hij, die sterker is dan ik!”.
En Johannes de Doper: hij bleef proberen,
hij bleef oproepen want hij geloofde erin
“na mij komt Hij die sterker is dan ik!”. (bron onbekend)
(bij Marcus 1, 1-8)
Christine