“De arme weduwe”
Wat bezielt een vrouw in armoede
om water te putten voor iemand die zij niet kent?
Kan zij er niet beter voor zorgen
dat zij zelf eerst te drinken heeft?
Wat bezielt een vrouw in armoede
om brood te bakken voor een wildvreemde?
Kan zij er niet beter voor zorgen
dat zij zelf eerst te eten heeft?
Wat bezielt een vrouw in armoede
om haar laatste centen weg te geven?
Kiest zij voor de dood, of toch voor ‘leven’?
Het antwoord vinden we misschien in het getuigenis van een missionaris in Centraal-Amerika…
“Op een dag ging ik met een vriend naar een afgelegen dorpje op het platteland om met de dorpelingen te spreken over hun hoop en geloof. In de geest van Franciscus waren we op weg gegaan, zonder iets mee te nemen voor onderweg. Het was drie uur ‘s middags en we hadden nog niets gegeten. In één van de armoedigste hutjes gekomen, vroeg een oude vrouw ons: ‘Hebben jullie al gegeten?’ We keken snel om ons heen. Op een paar vierkante meter stonden alleen een bed, een paar stoelen, wat brandhout en kookgerei. Ze nam twee oude tortillas en warmde die voor ons op. Wij wisten dat het hier niet gebruikelijk was om gasten oude, opgewarmde tortillas voor te schotelen. Zo begrepen we dat ze geen deeg meer had voor later. De oude vrouw leerde ons veel. Wij, die onderweg waren met het Woord in ons hoofd, ontdekten in haar de kracht om armoede met ons te delen. Of was het haar rijkdom die ze deelde?”
(bij 1 Kon, 17,10-16 en Mc. 12,38-44)
Anne