Ook de Emmaüsparochie mag dezer dagen zijn werkjaar afronden. Een werkjaar met moeilijke momenten, een jaar waarin we afscheid moesten nemen van mensen met wie we nauw samengewerkt hebben. Maar ook een werkjaar met vele mooie momenten en ervaringen die ons hart verwarmden.
Telkens we een periode afsluiten, kijken we terug naar wat en hoe het was. En telkens hebben we reden om dankbaar te zijn voor vele dingen.
Het Oasemoment vorige donderdag probeerde die dankbaarheid onder woorden te brengen, het werd een hele bezinning over dankbaarheid als waarde en over dankbaarheid als grondhouding voor de christenmens. Wie gelovig door het leven gaat, weet de Heer dank te zeggen voor zoveel goeds.
Uit dat Oasemoment plukken we hieronder één tekst, die we u graag meegeven voor een rustig moment.
Alles, Heer, komt van U:
beschutting en gevaar, licht en duisternis.
Ik dank U dat ik dit weet.
Niets gebeurt vanzelf.
Dat het dag wordt dank ik aan U,
en dat het nacht wordt
en de dag zijn einde vindt.
Niets van wat overdag en ‘s nachts gebeurt
is vanzelfsprekend.
Alles wat gebeurt is een geschenk voor mij.
Alle waarheid die ik versta is een geschenk,
alle liefde die ik geef of ontvang,
alle levenskracht die mij vervult.
Alles wat mij invalt is uw gedachte.
Van wie anders zouden mijn ideeën komen
tenzij van U?
Alles wat mij overkomt is uw gave.
Van wie anders zou het mij overkomen
tenzij van U?
Alles wat zwaar op mij drukt is uw wil,
waarvoor ik U dank.
Wie zou het mij anders opleggen
tenzij U?
Wat ik ben is een wonder.
Ook wat ik heb is een wonder.
Want in dit alles zie ik U.
Ik dank U met geheel mijn hart.
(naar Jörg Zink, Het nieuwe woord. Hoe wij kunnen bidden)