Jezus is dood en begraven! De ontgoocheling slaat toe! De kring van Jezus’ vrienden valt uiteen!
Iedereen probeert weer zijn oude leven terug op te nemen; zo ook die twee leerlingen op weg naar Emmaüs. Te neergeslagen, moedeloos keren zij terug naar hun geboortedorp daar is het veilig.
Alles is voorbij!
Maar onderweg ontmoeten ze een vreemdeling. Ze stappen samen verder pratend over alles wat Jezus overkomen was in Jeruzalem. Hij luistert en voelt hun pijn. Zij vinden gehoor en begrip.
Ze nodigen hem uit om te blijven eten en te overnachten.
Hij zegent het brood, breekt en deelt het met hen en zij herkennen Hem! Ze keren terug naar Jeruzalem om te getuigen dat Hij leeft!
Eigenlijk zijn wij zelf heel vaak die Emmaüsgangers. Geloven betekent voor ons soms twijfelen.
Soms hebben we goesting om er de brui aan te geven. Wat voor zin heeft het allemaal?
Het geweld en de onzekerheid rondom ons neemt toe. Er is ‘het grote nooit genoeg’ en ‘het elk voor zich’. Gelovig zijn vandaag is geen evidentie!
Het liefst willen we ons terugtrekken in ons eigen, veilig coconnetje en gerust gelaten worden.
Maar dan komen we Hem weer tegen in die lieve buren die ons helpen als we ziek zijn, in de gulheid en de liefde van onze kinderen en partner, in het kaartje op de schoorsteen met ‘dank je wel voor je inzet!’… En de deur van ons hart gaat weer open! We herkennen Hem! Hij leeft!
We keren terug naar Jeruzalem omdat we werk willen maken van zijn boodschap; om in gemeenschap, te breken en te delen met Hem en met elkaar!
Wanneer ik van angst mij verberg, Heer,
kom mij dan tegemoet en spreek uw woord,
bedaar mijn hart en breek met mij het brood.
Dan zal ook ik kunnen opstaan
en gaan waar Gij mij roept.
(bij Lc. 24, 13-35.)
Christine