De vergadering is nog maar net begonnen en daar begint het reeds. Met zijn scherpe tong en snijdende opmerkingen verpest die oudere collega onmiddellijk de sfeer en zet het een domper op het enthousiasme van de groep. Telkens opnieuw grijpt hij zijn kans om de boel te verzieken. Als ik hem nog maar tegenkom, voel ik al die weerzin opkomen. Hem negeren, doen alsof ik hem niet zie, lijkt mij de beste tactiek. Tot plots tijdens de koffiepauze een eenvoudige babbel over starten in een job en een toffe loopbaan uitbouwen, hij als het ware openbarst. Het komt er allemaal uit…de jarenlange frustraties van gepest worden op het werk, geen kansen krijgen… Hij had zich een pantser aangemeten en ik had het niet gezien. Ik was ziende blind… Ik had geen moeite gedaan, ik was blijven steken in mijn eigen wantrouwen en afkeer voor hem.
Daarvoor wil Jezus ons behoeden. Op de sabbat geneest Hij een blinde man omdat hij openstaat voor Hem. Hij kijkt dwars door zijn blindheid heen naar de mens, naar zijn diepere zijn. En sabbat of niet. Hij doet het!. Hij toont dat er voor goedheid en liefde geen voorwaarden of regels zijn. Echte liefde kent dat niet!
De Farizeeën waren ook ziende blind, blind voor de vernieuwing van Jezus’ blijde boodschap.
Als wij diep in ons binnenste kijken, ontdekken we dat we ook dikwijls ziende blind zijn. Via het uiterlijke vormen wij ons al een oordeel en catalogeren mensen in een bepaald vakje.
Kijken met de ogen van God is niet vrijblijvend! Het betekent dat wij elke mens zien als kind van God,
als broer of zus. Echt zien zoals Jezus het ons voordeed is niet altijd even prettig. Het betekent dat je weet wat er mis gaat, dat je betrokken bent, dat je je blik niet afwendt maar kijkt en ziet en dat dit zien aanzet tot ‘doen’.
(bij Joh 9, 1- 41)
Christine