Ook gelezen 14 dagen geleden? “Nergens ter wereld hebben mensen zo’n lage dunk van religie als in België… In ons land vindt 68 procent van de ondervraagden dat godsdienst des duivels is.” (uit Het Nieuwsblad van 16 oktober 2017).
Ik stelde me de vraag… Hebben die dat over dezelfde religie, dezelfde godsdienst, hetzelfde geloof als die van mij?
Laat me eerst duidelijk zijn. Alle erge en verschrikkelijke misbruiken die mensen hebben ondergaan door vertegenwoordigers van mijn geloof zijn totaal verwerpelijk en mogen nooit meer gebeuren. Dat is des duivels! Alle begrip voor om het even welke reactie van mensen die slachtoffer zijn, en daarover mag niemand oordelen.
Maar als ik dan vandaag kijk daar waar ik leef…
Op de Emmaüsparochie werken we met tientallen vrijwilligers, en we zorgen ervoor dat het plezant is, dat het deugd doet, dat we er gelukkiger van worden. We doen dat transparant en binnen alle wettelijke kaders.
We proberen de oppervlakkigheid te doorbreken en we laten ons daarvoor inspireren door Jezus van Nazareth. Hij heeft ons getoond dat niemand grotere liefde kan hebben dan door zijn leven, zijn tijd, zijn kennis, zijn aandacht, zijn hart, zijn talenten, zijn geld te geven voor en aan anderen.
Is dat des duivels?
Ieder weekend zijn er verzorgde, stijlvolle, warmmenselijke, vreugdevolle en diepgaande vieringen.
Bij een overlijden krijgen de mensen die dat willen een persoonlijke uitvaart. Daarna worden mensen omringd met aandacht en gebed.
Als mensen willen huwen brengen wij hen samen met verschillende koppels en met getrouwde gelovige koppels die zich open en kwetsbaar opstellen, om uit te wisselen en te getuigen.
Als mensen hun kind willen laten dopen, dan leggen wij goed uit wat de betekenis daarvan is. De doopvieringen zijn oprecht en persoonlijk. We maken er een feest van.
We brengen kinderen van het eerste studiejaar samen met hun ouders voor een Rugzaktraject op weg naar hun eerste communie. Open, vrij en niet betuttelend. Ouders hebben een groot aandeel daarin. Niemand is verplicht.
Met twaalfjarigen gaan we op weg, als voorbereiding op hun vormsel waar we hen aanbieden dat het leven er een is van gaarne zien, van rechtvaardigheid en van innerlijkheid. Is dat des duivels?
We steunen, vaak materieel en zeker sociaal en moreel, de jeugdbewegingen waar de leiding verantwoordelijkheid neemt om kinderen en jongeren de vreugde van het leven en van spelen te laten ervaren.
Er wordt bijeengekomen met onze zieken, met onze senioren, met onze verschillende bewegingen voor volwassenen…
Er zijn koren die cultuur brengen met kwaliteit en bezieling en beleving.
Er wordt gezorgd voor de kerken en zijn bezittingen en het erfgoed.
Is dat allemaal des duivels?
Dan zijn er nog zoveel katholieke scholen, peuters en kleuters en lagere scholen en middelbare scholen, buitengewone scholen en hogeschool en universiteit… Jonge mensen die mogen groeien in samen leren en samen leven en het beste uit zichzelf mogen leren halen om de maatschappij van morgen op te bouwen.
De zorginstellingen, de woon- en zorgcentra, de instellingen voor mensen met beperkingen, de ziekenhuizen voor lichaam en geest…
Er is een onthaalhuis waar vrouwen in een noodsituatie met of zonder kinderen tijdelijk onderdak kunnen krijgen.
Er zijn plaatsen waar mensen en gezinnen in armoede en die diep zitten bijeengebracht worden om sterk te staan en niet ten onder te gaan.
Met een vzw wordt de huurwaarborg betaald op de private huurmarkt en wordt gezorgd voor onderdak en huisgerief voor vluchtelingen.
Er worden banden gesmeed met mensen en projecten over de hele wereld om ervoor te zorgen dat wij niet zelfgenoegzaam worden en zij er beter van worden.
Er zijn kloosters en abdijen waar mensen te gast kunnen zijn om de batterijen weer op te laden.
Is dat allemaal des duivels?
Ik dacht het niet!
Misschien mogen – moeten? om één keer te moraliseren – we als gelovigen wat fierder zijn. Misschien mogen we meer laten horen dat we er graag bij zijn. Misschien mogen we actiever zijn, op sociale media, in de gewone media. Misschien moeten we opnieuw leren ‘goed nieuws’ brengen, niet aan onszelf maar aan de brede maatschappij.
Want hebben wij niet de bekrompen, kleinburgerlijke, machtsgeile, onderdrukkende kerk vervangen door een bevrijdende, open, bescheiden, uitnodigende kerk waar we allemaal zussen en broers van elkaar proberen te zijn?
En ik heb er geen enkele verdienste aan… ik heb het zo aangetroffen toen ik hier in Brugge aankwam op 1 augustus…
Des duivels?
Komaan zeg… hemels, ja!
pastoor Filip
van de Emmaüsparochie