Het Oasemoment vorige donderdag in de kerk van Sint-Willibrord stond stil bij de passage uit de Bergrede waar Jezus zegt: “Als je barmhartig bent, laat dan je linkerhand niet weten wat je rechter doet” en “wanneer je bidt, ga dan je binnenkamer in en doe de deur dicht, en je Vader, die in het verborgene ziet, zal het je lonen.” Het werd een warm pleidooi om eerlijk te zijn in ons geloof en in ons gebed, en mondde uit in een bij het thema aansluitend gebed van Teresa van Avila, dat alle aanwezigen tot besluit van de viering gezamenlijk baden. Dit mooie gebed luidt als volgt:
Mijn God,
ik hoef niet naar de hemel te klimmen
om met U te spreken
en bij U mijn vreugde te vinden.
Ik moet mijn stem niet verheffen
om met U te praten.
Al fluisterde ik heel zacht,
U hoort me al.
Want U bent in mij,
ik draag U in mijn hart.
Om U te zoeken
heb ik geen vleugels nodig.
Ik heb me enkel stil te houden,
in mezelf te kijken,
me niet te verwijderen
van een zo hoge Gast.
Als bij mijn broer,
mijn beste vriend,
mag ik bij U vertoeven,
U zeggen wat mij kwelt,
U vragen mij te helpen:
ik weet
dat U mijn God en vader bent
en ik – hoe onwaardig ook –
Uw kind.
Teresa van Avila