Sta eens Stil: “Brief aan een verloren zoon”
Goeiemorgen zoon,
Ik heb je gezocht vannacht.
Tevergeefs…
Je verdween zo plots en zo onverwacht
dat ik het nog niet vatten kan.
Waarom overkomt ons dit?
Ik dacht dat je je hier wel goed voelde.
Wat is er toch gebeurd met jou, met ons?
Goeiemiddag zoon,
ik ben nog steeds op zoek naar je.
Tevergeefs…
Wellicht werd de druk hier te groot.
Je voelde je niet (meer) thuis bij ons.
Je nam alles mee wat je had.
Gelukkig, je zal dan tenminste
geen honger of kou moeten lijden.
Goeieavond zoon,
ik zoek je niet meer,
maar ik blijf je missen en naar je uitkijken.
Tevergeefs…
Mensen zeggen me: ‘Vergeef het hem!’
Maar wie heeft wie iets misdaan?
Als jij je leven zo wil leven,
is dat OK voor mij.
Als je maar gelukkig bent.
Maar…
ben je dat wel?
Goeienacht zoon,
welkom thuis!
Ik wil je vandaag de hele wereld geven,
ik wil lachen, dansen, feestvieren,
maar ik kan je enkel heel stevig omarmen,
om je dan weer ‘los’ te laten…
Ik zag deze week op internet een filmpje waarin een jonge vrouw 5 jaar na de verdwijning van haar moeder een oproep deed naar haar mama toe om een teken van leven te geven. Als haar mama een nieuw leven begonnen zou zijn, kon ze dat aanvaarden, als ze maar zou weten dat ze OK was…
Het verhaal bracht me even bij al die mensen die op zoek zijn naar geliefden: naar een ouder, een broer, een zus, een kind…
Want niet altijd komt een verloren zoon weer thuis…
Anne