Een paar weken geleden onderging onze krulwilg een drastische snoeibeurt. De boom die we vele jaren geleden zelf geplant hebben en gekoesterd, was uitgegroeid tot een stevige paasboom met takken die wel 6 meter hoog reikten. Ieder voorjaar kondigde een zachtgroene glans in de boom aan dat er nieuw leven in aantocht was. Aan schijnbaar dode takken verschenen de eerste blaadjes en na een tijd was de boom gehuld in een zee van groen… Niemand kon er naast kijken, en iedereen was vol lof over zijn vorm en over zijn kleur. Ook de kippen genoten met volle teugen van de schaduwplekjes die ze dankzij de boom in overvloed hadden.
Maar het kan verkeren. De laatste jaren heeft de boom veel van zijn kleur en glans verloren. Een stormwind zorgde voor enkele barsten en een aantal afgeknapte takken. Omdat het geheel niet meer stabiel en veilig leek, werd de zaag bovengehaald en met de nodige mankracht werd de boom gekortwiekt. Vandaag blijft enkel een kaal silhouet over. De prachtige boom van welleer is enkel nog een schaduw van zichzelf.
Iedere dag loop ik eens langs om te kijken of de kale, dood lijkende takken al enig teken van nieuw leven vertonen. Tot op vandaag zonder succes.
We kunnen enkel maar hopen, geloven, vertrouwen dat na dood nieuw leven komt…
Zou dat ook voor Jezus zo geweest zijn?
Op een gewone ezel trok Hij de stad in
En toch werd Hij bejubeld als een koning.
Mantels en twijgen werden voor zijn voeten uitgespreid.
‘Hosanna in den hoge’ weerklonk aan alle kanten.
Alsof het nooit meer anders zou zijn.
Maar het kan verkeren…
Toen Hij zijn vrienden het meest nodig had,
vielen ze in slaap.
Hij zocht steun bij zijn naasten,
maar werd door hen verraden en verloochend.
Hij zocht begrip bij de massa,
maar werd beschimpt, gevangen genomen
en ter dood veroordeeld.
Die beker ging niet aan hem voorbij.
‘Mijn God, waarom hebt U mij verlaten?’
Een vraag die wij ons ook wel eens stellen.
Het kan immers verkeren, ook in ons leven.
Vandaag staan we met groene takjes in de hand
Gods lof te zwaaien.
Maar zijn we er morgen ook
als Hij zijn kruis opneemt
en de lange weg van lijden en verdriet moet gaan?
Blijven we hopen, geloven,vertrouwen
dat na die lijdensweg,
het uitzicht op een mooie toekomst,
op nieuw leven bewaard blijft?
Laten we erop vertrouwen dat het ook hier kan ‘verkeren’.
Ik blijf alvast uitkijken naar een teken van leven in onze ‘paasboom’…
(bij Mt 21, 1-11 en Mt 26, 14-27)
Anne