Het is op vandaag druk op de weg tussen Jeruzalem en Emmaüs:
met mensen die hun hoop verloren zijn,
die hun dromen in rook zagen opgaan.
Met mensen die ontgoocheld zijn, teleurgesteld in de kerk
omdat ze kwetsende dingen hebben meegemaakt.
Maar ook de weg naar Jeruzalem is druk:
tientallen volwassenen lieten zich in de Paasnacht dopen.
En ook toen, met de Emmaüsgangers zelf,
nadat de ‘vreemde man’ hun de ogen had geopend
en zij hem herkend hadden bij het breken van het brood: ‘te lope’ terug!…
Zo snel als de Samaritaanse die terug naar haar dorp liep, weet je nog?
Herboren mensen kunnen niet vlug genoeg lopen
om anderen te laten delen in hun vreugde!
Vandaag is die ‘vreemde man’ nog bij ons:
in de mens bij wie je op verhaal mag komen,
in de mens die je kwetsuren heelt,
in de mens die je hart opent voor de Schrift,
in de mens die je helpt zoeken naar de zin van het leven,
in de mens die zijn talent en aandacht deelt,
in de mens die de kracht van de liefde in jou helpt bewaren…
Maar, als je Hem ergens herkent, is Hij zo weer weg…
Waar lopen wij op de weg tussen Jeruzalem en Emmaüs?
Van Jeruzalem weg, omdat je kerk-moe geworden bent,
omdat onze manier van samenkomen je niet meer aanspreekt?
Of op de weg terug naar Jeruzalem,
met een hart dat brandt van vreugde en hoop
en het verlangen om dit met anderen te delen?
Dat proberen we samen met onze vijf kernen te beleven.
Niet voor niets heten wij dan ook de “Emmaüsparochie”…
(naar Lucas 24,13 – e.v.)
Paul