Sta eens Stil: ‘Bezin, eer je begint…’
“Als je bij mij wilt horen, dan moet je alles opgeven:
je vader en je moeder,
je vrouw en je kinderen,
en je broers en je zussen.
Je moet zelfs bereid zijn om je eigen leven op te geven.
Als je dat niet wilt, dan kun je mijn leerling niet zijn.”
Wie kan zo’n woorden verdragen?
Waarom zou je de dichtste relaties die je hebt moeten prijsgeven?
Is er iets mooiers dan de liefde tussen partners, ouders en kinderen?
God en mensen beminnen horen toch samen?
Je kan moeilijk het ene laten voor het andere.
Waarom spreekt Jezus zo’n weerbarstige taal?
Ik begrijp het niet.
Wat ik er in elk geval uit opmaak is:
voor je Hem wil volgen
moet je er eens bij gaan zitten en je afvragen:
wat vind ik het belangrijkste in mijn leven?
Als dat niet in de lijn ligt van elkaar liefhebben,
als het niet te maken heeft met licht brengen waar duisternis is,
met de minste mens een warme plaats geven in mijn hart,
met vergeving schenken waar iemand gefaald heeft,
dan moet je er niet aan beginnen…
Je moet je afvragen:
zal ik dat wel kunnen, me helemaal prijsgeven omwille van Hem?
Zal ik wel voldoende adem hebben om vol te houden?
De twee sprekende vergelijkingen die hij aanhaalt,
het bouwen van een toren en het voeren van oorlog,
vragen geen verdere uitleg…
Jezus duwt ons daarmee niet van hem af.
Hij is niet uit op een ‘numerus clausus’.
Hij vraagt alleen: is je geloof oprecht?
Hou je van mij met heel je hart, met al je krachten?
Hem volgen maakt aanspraak op heel onze persoon.
Het is met de veeleisendheid van het evangelie leren leven.
Je bent niet pas gelovig als je aan al die eisen voldoet.
Niemand kan dat.
We zijn geen volmaakte mensen.
Maar wie alles wat het geloof inhoudt minimaliseert
tot op het niveau dat het hem of haar past,
hoeft er niet aan te beginnen…
Heeft hem volgen iets van een “knelpuntroeping”?
Paul