Ik heb jouw naam in het zand geschreven,
ziek van ellende en verdriet.
Bezit, macht of aanzien
kunnen mij niet bekoren.
Ik zoek enkel een uitgestoken hand
van iemand die mijn honger stilt.
Maar de wind blaast de zandkorrels door elkaar
en er blijft alleen maar eenzaamheid…
Ik heb jouw naam in een rots gekrast,
hunkerend naar een antwoord,
verlangend naar een warme blik
of een vriendelijk woord
van iemand die mijn dorst lest.
Maar het blijft stil…
Niet in het zand,
niet in de stenen,
niet in de warme dagen
of koude nachten
van mijn dorre woestijn,
voel ik jouw aanwezigheid.
Maar wél in die stilte.
Daar kom ik jou tegen.
Daar zie ik je glimlach,
die heelt en hoop geeft.
Daar hoor ik je troostend woord,
dat mij aanspoort naar anderen op weg te gaan.
Daar voel ik je hand die me opricht
en leidt naar de oase,
bron van nieuw leven.
En ik weet weer
wat vasten kan betekenen…
(bij Mt,4, 1-11)
Anne