Komen vaak voor in het evangelie de laatste weken…
Wat zijn dat precies?
Spookachtige figuren uit ‘Ghostbusters’?
Of lelijke wezens uit de Hobbit of The Lord of the Rings of zo?
Of van die afzichtelijke gedrochten uit Harry Potter?
Een ‘demon’ is in het christendom een gevallen engel
en is geëvolueerd in de richting van een ‘boze of onreine geest’.
Maar… hebben wij die allemaal niet soms…
Zo van die gedachten die opkomen en die toegeven
aan het meest pessimistische en donkere
dat in de menselijke geest kan opdoemen?
Misschien zelfs een excuus om onze eigen lelijke gedachten
toe te schrijven aan een soort figuur waar wij niets aan te zeggen hebben
en die ons dicteert en bestuurt
en waar wij niets aan kunnen doen?
Waardoor alle verantwoordelijkheid buiten ons komt te liggen?
Je hoort mensen in de midlifecrisis
ook soms zeggen dat ze last hebben van ‘le démon du midi’.
Een beestje dat binnenkomt op een bepaalde leeftijd,
waardoor men rare dingen gaat doen
en een ommezwaai maakt in zijn levenswijze.
En wie de media volgt
hoort de Amerikaanse president vaak voor ‘demon’ versleten worden.
Een slechte geest die het slecht voor heeft
met de kwetsbare, gekleurde, andersgelovige mensen.
Maar wat stellen wij daar tegen?
Simpel… Jezus…
“Demonen moeten zwijgen”, zegt Jezus.
En inderdaad, demonen… die breken af en die verstrooien.
Die slaan alle kanten uit en zijn vernietigend.
Jezus daarentegen brengt samen, hij verenigt,
bindt ons aan elkaar
zodat we nooit eenzaam zijn of de last alleen moeten dragen.
Daarom deze gedachte…:
Willen wij met onze Emmaüsparochie
samenbrengen, verenigen, stimuleren,
ontsluiten, hopen, praten, zoeken,
uitproberen, omarmen, geloven,
omhelzen, troosten, waken, zorgen,
uitzingen, bidden, liefhebben…
Wedden dat de demonen bij ons zullen zwijgen… 😉
Filip