Veertig dagen woestijn:
een eindeloze tocht,
te midden van leegte en dorheid.
Geen gisteren en geen morgen meer,
enkel een zweempje vandaag…
Elk gevoel voor richting valt weg.
Eenzaam en alleen
val je ten prooi aan angst en twijfels.
Binnen in je geen harmonie,
enkel chaos en verwardheid
én een confrontatie met je diepste zelf,
met je verlangens en dromen.
Warmte, koude en honger drijven je voort
in je zoektocht naar anders en beter.
Kies je dan voor of tegen overleven?
Vlei je jezelf in het mulle zand
en geef je je over,
of blijf je verder zoeken naar de bron,
naar de verkwikkende rust van een oase?
Jezus trekt de woestijn in,
gedreven door de Geest.
Ondanks ontberingen en bekoringen
zoekt Hij, vanuit zijn verbondenheid met de Vader,
de weg naar mensen toe.
Vastberaden gaat Hij die weg ten einde.
Kan dat voor ons vasten zijn?
Even stilvallen
om dan, in alle eenvoud en geconfronteerd met onszelf,
te blijven zoeken om God op het spoor te komen.
Een verbondenheid met God
die ons kan inspireren
om verder te werken
aan verbondenheid met mensen dichtbij en veraf,
aan verbondenheid tussen mensen dichtbij en veraf.
Een weg met vallen en opstaan,
met veel vragen en soms weinig antwoorden.
Maar met één zekerheid:
als je die weg ten einde gaat,
kan het ook voor jou Pasen worden…
(bij Mc 1, 12-15)
Anne