Er zijn zo van die dagen dat alles tegen zit:
je wordt wakker door de striemende regen die tegen de ramen slaat. Er is geen koffie meer en net vandaag is het sluitingsdag bij de bakker. Geen bakje troost, en ook geen lekkere boterkoek om de dag ‘op zijn zondags’ mee te beginnen… Het wordt een beker melk en een ontdooide diepvriesboterham.
Als je wil vertrekken, merk je dat je ketting van je fiets ligt, waardoor je zeker je trein zal missen. Veel te laat kom je toe op je werk waar je hoort dat je collega ziek is en je weet: eer de voormiddag voorbij is, ligt er een extra stapel werk op je te wachten.
Een dag om heel vlug te vergeten…
Of is het een dag om heel sterk te relativeren?
Het zal je maar overkomen dat je op 22 maart 2016 opgewekt het vliegtuig wil nemen in Zaventem. Vroeg uit de veren, om toch maar op tijd aan te komen, nog gauw een kopje instantkoffie, en vlug de trein op richting luchthaven. De vakantie wenkt. Eindelijk!!!
Of stel dat je net die dag met de metro vanuit de zuidrand van Brussel richting Centraal Station rijdt. Je hebt er zo naar uit gekeken om samen met vriendinnen te gaan shoppen! Net buiten het station van Maalbeek blijkt dat je op het foute moment net op die plaats bent…
Een dag die je niet meer kan vergeten, laat staan relativeren…
Mij blijft van die dag vooral een verhaal bij van een klein kindje dat in de luchthaven naast het lichaam van haar mama zit. De hulpverleners drukken erop dat het kindje daar moet blijven zitten om zo de identificatie makkelijker te maken. Heel begrijpelijk, maar toch ook zo pijnlijk…
Bij het lezen van het verhaal van Lucas over de weduwe van Nain, komt het beeld van dat kindje even bij mij naar boven. Hoe gaan wij om met mensen die geconfronteerd worden met de dood? Hoe gaan wij om met het verdriet van een moeder die haar enig kind verliest? Of van een vader die rouwt om zijn zoon of dochter? Gaan wij in een boogje om die mensen heen, om toch maar niets verkeerds te zeggen, om toch maar niets ‘fouts’ te zeggen…? Misschien weten we gewoon ook niet wat te zeggen!
De weduwe van Nain was – gelukkig maar – omringd door een groot aantal mensen op het moment dat ze haar zoon ten grave droeg … Op het moeilijkste moment van haar leven werd ze gesteund en bijgestaan door velen. En dan kwam Jezus nog langs die haar helemaal opwekte uit haar verdriet!
Laten we vandaag deze positieve boodschap dan ook maar meenemen:
Sta op,
jij die lijdt onder onrecht en armoede.
Er is een mens die je rechtvaardig wil behandelen
en je meeneemt naar een beter leven.
Sta op,
jij die gebukt gaat onder pesterijen en geruzie.
Er is een mens die je wil bijstaan
en het voor jou opneemt tegen roddels en laster.
Sta op,
jij die rouwt om het verlies van een geliefde.
Er is een mens die je wil troosten
en je verdriet wil helpen dragen.
Sta op,
jij wiens leven gebroken is,
wiens leven aan scherven ligt…
Er is een mens die naar je verhaal luistert,
een mens die tijd voor je maakt,
die je een schouder aanbiedt om op te huilen,
een mens die je een hand reikt
en je opricht tot nieuw leven.
Sta op en vertrouw:
er is een mens die van je houdt!
Anne