Sta eens stil: ‘Leven voorbij de dood!’
Denken aan de dood, het maakt je onzeker, angstig. Liever duw je het ver van je af. Doen alsof het niet aan de orde is, nu nog niet!
En toch, steeds word je met je neus op de werkelijkheid gedrukt.
Je verliest iemand die je heel dierbaar is. De pijn sluit zich om je hart,
Het snoert je keel toe. Je vraagt je af: ‘Waar is hij of zij nu?’.
En de vraag welt op:’ Waar is Hij nu, Hij die zegt: ‘IK zal er zijn voor U.’
Hij is als het ware nergens te bespeuren en toch…
Hij is je dichter nabij dan dat je op die momenten in je leven kunt vatten.
Hij is je nabij in de liefdevolle mensen die je omringen, steunen en met jou die moeilijke weg gaan van loslaten maar niet vergeten om uiteindelijk het gemis een plaatsje te kunnen geven diep in je hart en te koesteren wat zὀ mooi was.
De dood is ontegensprekelijk verbonden met het leven, we kunnen er niet omheen. Maar er is leven na de dood, weliswaar geen voortzetting van het leven hier. In de eeuwigheid bestaat geen ‘nu’ en ‘later’. De eeuwigheid is tijdloos leven in zijn liefde.
Wij hebben het als christen soms moeilijk met ons verrijzenisgeloof.
We willen er steeds een concrete voorstelling van maken. We willen zekerheid en greep erop hebben. Maar de verrijzenis is als het ware
een nieuwe schepping, kwalitatief anders, los van tijd en ruimte.
Het is leven van een andere categorie.
Jezus zegt dat zij die van ons zijn heengegaan als engelen zijn, kinderen van de verrijzenis en Hij bemoedigt ons met de woorden:” God is toch een God van levenden!”
Misschien verwoordt onderstaande tekst van Carlos Desoete het best hoe wij naar het leven na de dood kunnen kijken:
Maak van het leven na de dood
geen kopie van je leven hier
met alleen alles veel beter en mooier.
Maar laat je leven hier op aarde
een kopie zijn
van het leven dat ons te wachten staat,
waar alles spreekt van de liefde van
Ik zal er zijn voor u.
Laat je eeuwig leven hier beginnen.
Allerzielen zegt
de dood hoort bij het leven,
maar nog veel meer
hoort het leven bij de dood.
Christine